Waarschijnlijk behoeft deze serie al geen introductie meer want inmiddels heb ik jullie al vier keer eerder mogen vertellen over alle onvergetelijke dingen die ik at in Japan! Dit keer doen we het nog eens dunnetjes over, met voorlopig even de laatste in deze reeks van artikelen.
Waar de voorgaande delen met name gingen over de waanzinnig lekker dingen die ik gegeten heb, wil ik nu een aantal gerechten benoemen die vooral een speciale herinnering hebben achter gelaten. En natuurlijk omdat ze ook goed smaakten!
Gudetama Café
Want ik kan niet geloven dat ik tot nu toe vergeten ben om iets te zeggen over het Gudetama Café! In 2018 bezocht ik er namelijk twee: eentje in Osaka, en eentje in Nagoya. In deze laatste kwam ik oog in te staan met de meest heerlijke mango pudding parfait die ik ooit gegeten heb.
Ik ben helemaal weg van alles Gudetama en ik was dan ook in de zevende hemel toen ik de Gudetama Cafés per toeval tegenkwam. Een bezoek mocht niet uitblijven en hoewel we er diverse lekkere dingen gegeten hebben, stak de mango pudding parfait daar met kop en schouders boven uit.
Laat ik ook even uitleggen wie (of wat) Gudetama überhaupt is. Mogelijk zijn jullie bekend met Hello Kitty? Dit schattige personage is een bedenksel van het Japanse bedrijf Sanrio. Maar zij hebben letterlijk honderden andere schattige beestjes bedacht. Deze zijn in Japan ontzettend populair en zo nu en dan springt er eentje tussenuit die naar “sterrendom” verheven wordt.
Een daarvan is Gudetama, een lui ei. Letterlijk. Gudetama is niets anders dan een vermenselijkt ei dat ook nog eens erg lui en semi-depressief is. Hij heeft nooit zin om iets te doen of beleven want hij wordt toch opgegeten (?!).
Er zijn talloze kleine tv-clips van gemaakt en ontelbaar vel merchandise. Het is inmiddels dan ook echt een herkenbaar icoon geworden.
En ook in het buitenland lijkt hij aan een opmars bezig te zijn. Zo is er zelfs in Brighton, UK een Gudetama pop-up café geweest (van maart t/m juni 2020). Voor alsnog lijkt het er echter op dat Gudetama vooral een Japans dingetje zal blijven.
Pablo’s Cheese Tarts
Pablo Cheesetarts is een waar begrip in Japan en met name bekend om hun “mini” cheesetarts. Een unieke variant op gebakken cheesecake. Hoewel ze vaker limited editions doen is hun klassieke taartje nog altijd favoriet.
Bij de meeste grote stations vind je wel een vestiging. Zo zitten ze o.a. bij Shinjuku Station. Een favoriete plek van mij is de Pablo Mini, vlakbij JR Akihabara Station. Na een lange dag shoppen in deze wijk grijp ik graag een lekkernij mee, om later nog even van te genieten op de hotelkamer.
Ik kan tegenwoordig dan ook geen (kleine) gebakken cheesecake meer zien of ik moet weer denken aan Pablo Mini en het shoppen in Akihabara. Het roept direct gevoelens van heimwee op. Wat dat betreft hoogtijd dat ik eens ga proberen een copycat recept te gaan maken voor deze heerlijke taartjes…
En mocht je ooit ook in de gelegenheid zijn om ze te proberen? Ga dan voor het doosje van 6. Want geloof me, eentje is echt niet genoeg!
Tamagoyaki
Hoewel ik ze tegenwoordig steeds minder eet en gebruik ben ik gek op eieren. Ik ben dol op alles wat je ermee kunt doen. Koken, bakken, stomen, of verwerken tot merengue, mayonaise en zoveel meer. Maar mogelijk één van mijn absolute favorieten om ei te eten is in de vorm van tamagoyaki.
Dit is feite niets anders dan een soort opgerolde omelet. Het ei wordt van te voren eerst geklutst met wat dashi, sojasaus, mirin, en suiker. Afhankelijk van je voorkeur kun je hem zo zoet of zout maken als je zelf wilt.
Een van de beste tamagoyaki’s die ik ooit gegeten heb was in een restaurant in Tokyo. Hier waren ik en mijn partner mee naartoe genomen door Mariko tijdens ons bezoek in 2016. Mariko heb ik leren kennen in 2011 tijdens mijn eerste reis naar Japan, in Fukuoka. We hebben nog steeds contact en zoeken elkaar graag op als onze agenda’s het toelaten. Vaak onder het genot van een lekker hapje. Want je weet wat ze zeggen: “Good food, tastes even better with good company”. En dat ging hier zeker op!
Want te samen met het goede gezelschap en veel gelach smaakte deze tamayogaki (in een badje van dashi, afgemaakt met wat geraspte daikon) simpelweg hemels. Ik ben nog steeds geen betere tegengekomen.
Cheese Dakgalbi
Waar ik vlees met gemak laat staat is dat bij kaas wat moeilijker. Al helemaal als ik oog-in-oog kom te staan met lekkernijen zoals deze cheese dakgalbi. In feite een soort gourmetplaat welke volgeladen wordt met groente, tteokbokki, en andere lekkernijen. Het is een van oorsprong Zuid-Koreaans gerecht, maar ook in Japan is het razend populair.
Met name in Shin-Okubo, een wijk in Tokyo, kun je veel restaurants vinden waar je dit gerecht kunt proberen. Vaak wordt dit geserveerd of gecombineerd met een andere klassieker: KFC. En dan niet degene met Colonel Sanders. Maar Korean Fried Chicken.
Het was echt zoveel lekkerder dan deze plaatjes het doen lijken. De kaas was echt goddelijk (en je kon er enorme kaasslierten mee maken) en de pittige saus, de chewy tteokbokki, en af en toe een knapperig stukje groente er tussendoor… Mmm… ik krijg er echt direct weer trek van!
Het was weer een geheel uniek eetervaring in Japan. Met name omdat je daar dit soort “zware” gerechten niet veel tegenkomt. Maar ook het restaurantje zelf zal me altijd bij blijven. Met name omdat we een bijzondere wandeling ervoor moetsen maken om er te komen!
Het is bij drukke restaurants gebruikelijk dat je je naam opschrijft bij het gastenboek bij deur (indien aanwezig) en dan achteraan in de rij aansluit. En dat deden we braaf. Maar na ongeveer een half uur wachten (klinkt enorm lang, maar is echt heel gebruikelijk in Japan) kwam er iemand naar buiten met een vlaggetje. Hij begon een aantal namen op te noemen en de mensen stapten uit de rij en gingen naast hem staan. Ook onze namen werden geroepen en dus deden we maar wat de rest deed.
Al snel begonnen we aan een wandeling en begonnen er heel wat vragen in ons op te komen. Maar voordat ik de moed verzamelt had om in mijn beste (slechte) Japans te vragen wat er gebeurde kwamen we bij eenzelfde restaurant van de keten. Hier konden we direct plaatsnemen en genieten van onze heerlijke maaltijd.
Wanko Soba Noodle Challenge
Als laatste bijzondere herinnering wil ik ons bezoek aan een restaurant in Morioka (Tohoku-regio) delen. Het was een hele zoektocht om de juiste locatie te vinden, en we stonden eerst zelfs bij het verkeerde restaurant (tip: je moet de locatie hebben met een wit “gordijn” boven de deur, en een groot blauw spandoek links daarvan).
Dit restaurant laat je namelijk eten dat je ontploft. Bijna letterlijk. Tenminste, als je deelneemt aan de Wanko Soba Noodle Challenge.
Tijdens deze challenge is het de bedoeling dat je zoveel mogelijk kleine bakjes soba noedels op eet. Er zit geen tijdslimiet op dus je kunt net zo lang door gaan tot je echt propvol zit. De enige voorwaarde is dat je tussendoor niet van je plek af mag (of mag overgeven). Doe je dit wel? Dan stopt de challenge meteen.
Daarbij komt ook dat de uitdaging niet alleen maar het eten van de noedels is. Je bent ook een wedstrijdje aan het doen met de persoon die je bakjes vult. Wil je stoppen? Dan moet je het dekseltje op jouw bakje zien te krijgen vóórdat ze er nieuwe noedels in kan stoppen. Is zij sneller? Dan moet je door eten!
Een gemiddelde vrouw weet tijdens deze challenge zo’n 30 á 40 bakjes leeg te eten, een man al gauw zo’n 50 tot 60. Zelf heb ik alleen als toeschouwer meegedaan en in plaats daarvan een “gewone” portie soba noedels gegeten. Maar mijn partner is de uitdaging wel aan gegaan en wist er 87 te behalen! Een hele prestatie, die jammer genoeg een beetje wegviel in vergelijking met onze buurman en zijn 164 stuks…
Bonus: Zunda Milkshake
Dit keer wil ik het ook even hebben over de zunda milkshake. Want hoewel ik het al wel eerder heb gehad over zunda dango (en er het recept voor heb gedeeld), heb ik de zunda milkshake nog onderbelicht gelaten. Onterecht!
Zunda is een pasta gemaakt van edamame bonen en wordt met name in Sendai en omgeving veel gebruikt. Het is een echt lokale specialiteit en wordt verwerkt in allerhande lekkers. Maar er is één gerecht met zunda iconisch en dat zijn de milkshakes van Zunda Saryo!
Je vindt ze op diverse plekken, maar voornamelijk op Sendai Station is er geen ontkomen aan. En terecht, want deze heerlijke milkshake mag je echt niet missen. De smaken zijn ontzettend subtiel maar de ietwat gezoute zunda wordt perfect gemixt met de zoete vanille, en dan ook nog eens afgemaakt met een flinke dot slagroom en edamame siroop.
Telkens als ik hier in Nederland een milkshake zie, kan ik alleen nog maar denken aan deze heerlijke variant. En ik heb nog altijd geen waardige vervanger gevonden. Misschien toch maar eens tijd om aan een copycat recept te gaan werken?
Wordt (ooit) vervolgd?
Zoals gezegd is dit voor nu het einde van deze reeks aan onvergetelijke dingen die ik at in Japan. Maar niet omdat ik uitgegeten of uitgepraat ben hoor! Want de weken die ik in Japan doorbracht wisten me keer op keer te verrassen met andere lekkernijen.
De rest van de verhalen bewaar ik echter nog even voor een later moment gezien een volgende reis inmiddels al op de planning staat (heel hard duimen dat het door gaat, gezien de situati…). En ik durf met zekerheid te zeggen dat ik dan terug kom met nog veel meer inspiratie en verhalen om over te schrijven.
Tot die tijd kun je echter de de andere delen nog eens lezen, mocht je ze gemist hebben, lees dan hier de voorgaande delen: Deel 1 | Deel 2 | Deel 3 | Deel 4
