Een van de dingen die al heel erg lang op mijn to-do lijstje stond was het lopen van (een stuk van) de Nakasendo Way. Deze eeuwenoude weg loopt helemaal van Kyoto naar Tokyo en werd vroeger veel gebruikt om goederen te vervoeren. Het was van oudsher één van de vijf belangrijkste wegen van Japan, en tegenwoordig één van de meest bekende oude handelsroutes welke met name erg populair is onder wandelaars.
Niet alleen vanwege de mooie natuur en goede wandelomgeving, maar ook om de dorpjes die je langs deze route vindt. Velen zijn namelijk geheel in de stijl gehouden zoals ze er honderden jaren geleden ook bij stonden. Dit was ook de reden waarom ik zo graag een deel van deze route wilde lopen, het geeft een heel ander beeld van Japan dan bijvoorbeeld een stad zoals Tokyo doet.
Startpunt: Magome
Er zijn tours die je mee nemen langs de gehele 300+ kilometer lange route maar voor mensen die liever wat minder ver lopen is er een goed alternatief: het lopen van de route tussen de populaire dorpen Magome en Tsumago. Perfect voor mensen zoals ik die geen al te beste (lees: gewoon geen) conditie hebben en ook niet veel wandelen.
Via de trein en een lokale bus (of lopend) kun je naar Magome komen vanwaar je kunt beginnen aan de wandeling, die overigens goed wordt aangewezen door allerhande kaarten en borden.
Dit stuk is slechts 7,7 km en dus prima te bewandelen in een paar uurtjes tijd. Laat je echter niet voor de gek houden, ondanks vele reviews en omschrijvingen dat het een relaxte wandeling is (die zelfs de meest onervaren wandelaar of onsportieve persoon kan lopen) valt dit nog best tegen.
Zoals gezegd ben ik niet de meest fitte persoon en de eerste 2-3 km waren voor mij echt een uitdaging. Dit eerste deel loop je namelijk vooral bergopwaarts en wissel je normale paden af met smalle zandweggetjes. Voor mij was het echt flink zweten in de warme herfstzon (en 25+ graden), en ik maakte me even zorgen dat de hele route zo zou zijn. Bijna was ik weer omgekeerd om alsnog de bus te pakken.
Verborgen rustpunt
Gelukkig kwam er al snel een fantastisch keerpunt, na een zoveelste heuvel gehad te hebben begonnen we langzaam af te dalen en kwamen we uit bij een houten huisje midden in het bos. De zon bescheen het door de bladeren en een shiba inu zat op de veranda nieuwsgierig te kijken naar alle mensen die er om hem heen zaten, want dit waren er wel een aantal. Het had zo een scene uit een film kunnen zijn.
Dit huisje bleek een gratis rustplaats te zijn waar wandelaars. In ruil voor een praatje met de bewoner kreeg iedereen gratis groene thee of zelfgemaakte umeshu (een soort pruimenwijn). Moe, bezweet en een beetje chagrijnig klonk die umeshu hemels, en zo smaakte die ook!
Even bijkomen en heerlijk nippend aan mijn drankje was ik de heuvels van daarvoor alweer helemaal vergeten, en na het achterlaten van een donatie gingen we verder met onze route. Verfrist door de heerlijke umeshu en het rusten was daarna alles beter. De route ging voornamelijk bergafwaarts, de bomen zorgde voor de nodige beschutting en de natuur werd steeds mooier.
Beren op de weg
Zelfs de gedachte dat er beren konden zitten deed me niet zoveel meer. Al kon ik het niet laten elke berenbel te luiden die we tegen kwamen. Deze hingen om de zoveel honderd meter en zijn bedoelt om beren op afstand te houden. We hebben geen beer gezien dus blijkbaar deden ze het goed (of waren er gewoon helemaal geen beren).
En zo gingen we verder met onze wandeling die ons door enkele schitterende bosgebieden bracht, soms een stukje over de moderne openbare weg, soms langs donkere bospaden of over rotsen, en soms door kleine woonwijkjes waar voornamelijk oude mensen met hun shiba inu leken te wonen.
Tsumago als eindpunt
Na ongeveer tweeënhalf uur lopen kwamen we aan in Tsumago, onze eindbestemming voor deze wandeling langs de Nakasendo Way. Tsumago is een druk bezocht dorpje bomvol eettentjes en toeristische winkeltjes. Je kunt er terecht voor heerlijke ijsjes en soba noodles en het is tevens de plek waar je de bus terug naar het station kunt nemen. Laat je niet verleiden door bij de eerste en beste winkel iets te kopen want wanneer je iets verder loopt kom je terecht bij, wat ik, de mooiste winkel vond.
Een klein winkeltje waar een oud Japans dametje met de hand kleine paardjes maakte en deze uitbundig versierde. Terwijl ze af en toe lekker snoepte van haar konpeito, Japanse suikersnoepjes. Het paard is een symbool uit de regio en zag je vaker in het dorp terug komen, evenals grotere versies van stro. Een aankoop kon niet uitblijven en na nog even verder geslenterd te hebben was het toch echt tijd om de bus terug te gaan pakken.
Moe maar voldaan, en stiekem nog even genietend van een groene thee ijsje liepen we terug en dacht ik na over de eeuwen die voorbij waren gegaan dat er hier mensen voorbij liepen over de straten. Vroeger met schapen die beladen waren met goederen, tegenwoordig toeristen met ijsjes in de hand wachtend op de bus die ze naar een trein zou brengen.
Een trein, die ons in no-time naar Tokyo bracht, iets waar dezelfde mensen die hier eeuwen geleden liepen nog weken over hadden moeten doen.
