Enige tijd geleden was het weer zo ver. Ik ontving diverse appjes met de tekst “Hé? Zie ik jou nou op 24Kitchen?”. Een teken dat 24Kitchen met de zoveelste herhaling bezig was van The Chefs’ Line, en dan in het bijzonder de Japanse week. De week waarin de chefs van Sushi Samba de strijd aan gaan met enkele thuiskoks. Waaronder ondergetekende.
Hoe ik in The Chefs’ Line terecht kwam
Begin 2018 kreeg ik een mailtje via mijn andere website (The Sushi Times, gestopt per 2025) of ik interesse had om mee te werken aan de Japanse week van The Chefs’ Line. Dit is een kookwedstrijd waarin vier thuiskoks het opnemen tegen de keukenbrigade (de Chefs’ Line dus) van een gerenommeerd restaurant.
Enigszins verbaasd was ik wel, want een foodblogger was ik toen nog helemaal niet. Behalve enkele recepten die ik zo nu en dan deelde op The Sushi Times was er maar weinig dat mij zou kunnen bestempelen als thuiskok.
Daarbij hou ik er helemaal niet van om voor een camera te moeten staan. Ik sta er veel liever achter. En de gedachte op nationale TV te verschijnen maakte me bloednerveus. Mijn eerste reactie was dan ook “nee, dankjewel”.
De voorrondes
Toen ik dit deelde met mijn omgeving was eigenlijk de reactie unaniem: DOE MEE, JOH! En na lang twijfelen besloot ik uiteindelijk toch een gokje te wagen om te kijken of ik door de voorrondes heen zou komen. Ik was er stiekem van overtuigd dat ik er toch niet doorheen zou komen, dus dacht dat het wel veilig zou zijn.
Daarnaast had inmiddels ook Ingrid een uitnodiging gekregen om deel te nemen, en kreeg ik weer iets meer goede moed en zin. Het leek me namelijk een super leuk avontuur om met z’n tweeën te ervaren.
Na wat mailcontact en een kennismakingssessie (inclusief koken) in de TV-studio werd ik een week later gebeld met de boodschap dat ik geselecteerd was voor de opnames! Stomverbaasd was ik. Al helemaal toen ik hoorde dat Ingrid niet door was. En toen sloeg de paniek toe. Want help! Ik was nu verplicht om mee te doen!
De eerste stap was het opnemen van een video bij mij thuis waar ik (voor de camera) moest koken. En daarna gezellig wat moest eten met mijn partner, wederom voor de camera. Aan de tafel uiteraard, waar enigszins geregisseerd wat van onze Pokémon knuffeltjes op moesten. Voor het effect denk ik, of om gewoon even een typetje neer te zetten voor op tv. Vrij ongemakkelijk maar het hoort erbij denk ik dan maar.
Maar daarna was het tijd voor het echte werk. Koken in de studio’s zelf! Ik mag natuurlijk niet alle behind-the-scenes geheimen verklappen, maar een klein beetje wel.
Stress! Stress! Stress!
Want dat uurtje dat je hebt om te koken? Dat is ook écht een uur. Tot op de seconde nauwkeurig. En hoewel dat misschien veel lijkt, is het in die situatie helemaal niets. Want je werkt met een onbekende keuken, onbekende apparatuur, en vrijwel onbekende mensen om je heen. En dan nog de camera’s!
Er stonden op diverse plekken camera’s opgesteld en er liep tijdens het koken ook een ploegje tussen de keukenblokken door. Tussendoor moesten soms wat dingen overnieuw gedaan worden, werden we aangemoedigd bij de anderen te kijken, of elkaar wat te vragen en ga zo maar door. En dat terwijl de klok gewoon bleef door tikken!
Daarbij wil je ook echt wat laten zien, en bedenk je eigenlijk te ambitieuze dingen voor op het moment zelf. Zeker in een onbekende situaties, en soms net wat andere ingrediënten dan je gewend bent. Dat zorgt ervoor dat het uur ineens voorbij vliegt en je écht moet haasten om het af te krijgen.
Spoilers
Eenmaal bezig was ik echter vastbesloten: ik ga NIET als eerste naar huis. Voor de rest maakte het me allemaal niet uit, maar ik wilde in geen geval de eerste zijn die weggestuurd werd. Maar dat ik het vervolgens presteerde om de junior souschef te verslaan met mijn gyoza?! Dat had ik natuurlijk nooit durven dromen.
Ik zie mezelf zo weer schaapachtig naar voren stappen op het moment dat 3-sterrenchef Jacob Jan Boerma mijn gerecht aanwijst als winnaar. Een 3-sterrenchef die mijn gyoza het lekkerste vond? En lovende commentaren gaf? Ik begin spontaan weer te blozen bij de gedachte alleen al.
De tweede aflevering was ook ontzettend spannend. Niks ging zoals het moest gaan. Mijn rijst wilde niet zoals het thuis altijd ging. M’n kwarteleitjes kreeg ik niet netjes uit hun schil, en een intact eigeel scheiden al helemaal niet. Ik heb in de laatste seconden echt moeten rennen met mijn bordje, en van de 3 soorten gunkan maki die ik voor ogen had, lukte er slechts twee.
Niemand van ons wist de chef te verslaan in deze ronde. Maar – hoewel het niet getoond werd op TV – was ik tot mijn stomme verbazing ook die aflevering weer de beste thuiskok.
Helaas heb ik uiteindelijk de finale niet weten te halen met mijn interpretatie van de okonimiyaki. Ik maakt er namelijk een okonomiyaki burger van, zoals ik die ooit in Japan had gegeten. Ik wilde iets te graag een unieke twist geven, en dat ging te kosten aan het traditionele waar ze naar zochten. Maar ik ben alsnog erg trots op het eindresultaat!
Buiten mijn comfortzone
Ik ben uiteindelijk niet alleen trots op de recepten die ik heb weten te maken. Het was vooral een enorme stap buiten mijn comfortzone die ik toch maar mooi gezet heb. Dat niet alleen, ik heb leuk contact mogen opbouwen met mijn mededeelnemers! Bovenal is het de aansporing geweest om mijn koken serieuzer te gaan nemen met o.a. dus Proef Japan als resultaat.
